καθώς απορούσα, κι αναρωτιώμουν
τι στην ευχή κάνω εγώ εδώ, τι με κρατάει δεμένη;
είμαι δεμένη ή το φαντάζομαι; αυτοπεριορίζομαι; αυτοπροστατεύομαι; κρύβομαι; φοβάμαι; βολεύομαι; λυπάμαι;
ΜΕ λυπάμαι;
θυμήθηκα τον Τάσο Λειβαδίτη: «ας πονέσω αν είναι, τελικά, να ξαναζωντανέψω…»
και κατάλαβα πως Με έχω χάσει. Με έχω νεκρώσει. Με έχω κρύψει.
Και νόμιζα ότι δεν πονάω.
Ξέρεις τι ανακάλυψα όμως;
Πάλι πονάω. Mουλωχτά, σιωπηλά. Tόσο σιωπηλά που ούτε που με ακούω. Oύτε εσύ, ούτε κανείς…
Αλλά πονάω, αλλιώς!
Γιατί ΔΕΝ είμαι ΕΓΩ!
Αυτό που ζω δεν είμαι εγώ.
Είμαι ένα μέρος μου. Το βολικό τμήμα μου. Το εύκολο κομμάτι μου. Αυτό που θα αγαπήσεις εύκολα, που θα συμπαθήσεις εύκολα, που θα απορρίψεις δύσκολα, που θα σε γοητέψει εύκολα…
Αυτό που δε θα σε πονέσει, που θα θαφτεί για να μη σε σοκάρει, που θα κρυφτεί για να μη σε πληγώσει.
Αυτό που ζει με τους κανόνες ΣΟΥ, με τους κανόνες ΤΟΥΣ. Αυτό που διαμορφώθηκε με τα καθιερωμένα πρότυπα.
Αυτό που δεν ξέρει να λέει ΟΧΙ. Αυτό που ακολουθεί τους νόμους της ηθικής και της τάξης.
Μα εγώ δεν έχω ηθική. Για την ακρίβεια δεν έχω τη δική ΣΑΣ ηθική. Έχω τη δική ΜΟΥ.
Δεν συμφωνώ μ’ αυτή την τάξη. Μ’ αρέσει η δική μου αταξία.
Λυπάμαι, αλλά τόσα χρόνια σε κορόιδευα. Κι εσένα, κι όλους, κι εμένα.
Νόμιζα θα με τιθασσεύσω. Νόμιζα θα με καλουπώσω.
Νόμιζα με τον καιρό, θα πάψω να έχω “αταίριαστα” πάθη. Νόμιζα θα γίνω ένας “νορμάλ” άνθρωπος.
Ένας “καλύτερος” (;) άνθρωπος.
Αει σιχτίρ!
Δε θα πεθάνω μισή.
Δε θα πεθάνω κρυμμένη.
Δε θα πεθάνω νεκρή!
Κόβω τα αόρατα σχοινιά.
Ανοίγω το ντουλάπι που με είχα κρύψει.
Και βγαίνω σιγά-σιγά στο φως!
Με ψάχνω για να με ξαναβρώ.
Θα πονέσω και πάλι.
Αλλά θα ξαναζωντανέψω τουλάχιστον!
Και θα είμαι εγώ.
Το χρωστάω στον εαυτό μου! Όπως όλοι μας…
άλλωστε… δεύτερη ζωή δεν έχει!!!!
